با خرید یک جا لباسی جدید، آخرین پیوستگیها هم به تاریخ واصل شد.
بی ربط نوشت: دیشب پتوی من بوی عطر خوشایند یک جنتلمن رو میداد!
دختر خاله و نامزدش مهمان ما بودند و کت آقای داماد، چند ساعتی روی تخت من استراحت می کرد و از سخاوتمندی، بوی خوشش رو به اون بخشیده بود.
واسه همینم تا خود صبح، کابوس دیدم و سُرفه کردم...
جنبه بوی خوشم نداریم! 
وال لا
چقده دلم واسه واللا گفتنای سیمرغ تنگ شده بود...
خدایا دعای یه گربه کارتونکی
نصفه شبکی
تو رویای چپکی
اجابت داره؟
جمعه رفتم مدرسه، مسجد نزدیکتر بود اما من مثل همیشه، رأی رو بهانه کردم واسه دیدن تو
چقدر مدرسه سوت و کور بود
با دیس خرمای رو میز، بوی اموات میداد
با انگشت جوهری، تو کوچه ها دنبال تو می گشتم که با خنده بگی:
جمعه ها هم مدرسه میری شما؟!
و ندیدی که انگشتم تو هوا خشک شد
ندیدی که باز هم به بهترین روزها رأی دادم
روزهای نداشته
سالهای نداشتنت
بی بهار
بی بهترین روزها
In memories of best day who gone with the wind
امروزی که وجودم خون گریه می کرد، دلم یک چیز گرم خواست
یک چیز خاص
بلند شدم و از بوفه، نسکافه خریدم
تلخ و گرم، جرعه های خاطره هامونو مز مزه کردم
راستی میدونی خوشمزه ترین نسکافه عمرم اونی بود که با تو خوردم
بعد به خودم میگم: من کی باهاش نسکافه خوردم؟
یادم نمی آید چون هرگز من و تو با هم نسکافه نخوردیم
خوردیم؟!
تو این پیامهای سیلابی گروههای اجتماعی خونده بودم:
هرگز نذار اونی که دوستش داری ازت دور بشه
چون بی تو زندگی کردن و یاد میگیره و عادتش می شه
عادتم شده
وقتی شبنم سرمد اینو بهم گفت، زدم زیر خنده.
حرفش اصلاً خنده دار نبود، ولی برای دادن روحیه بهش، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که عین دیوونه ها بخندم.
با پیمان چند سال دوست بود و انواع اقسام خدمتها رو بهش کرده بود.
از کمک مالی، فکری، روحی، عاطفی...
کلاً مضایقه نداشت، از بس که خر بود، عاشق بود...
حالا بعدِ چهار سال علافی و خون دل خوردن، تازه فهمیده بود پسره یکی دیگه رو عقد کرده
اسمشو تو فرمهای درخواست وام ازدواج اداره دیده بود...
با گریه میگفت: کاش من فرزانه بهادری....
اون روز یادم نیست با چه ترفند و تیتالی* بالاخره هق هقشو خوابوندم و آرومش کردم.
از "لیاقتت رو نداشت"، "چوبشو میخوره"، "زندگی خودشو نابود کرد" بگیر تا "تو بهترشو پیدا می کنی" و "من مطمئنم تو خوشبخت میشی"
این خط و این نشون... حتی اینم براش کشیدم اما انگار فقط کاسه خالی شعر میگفتم.
امروز شناسنامه پیمان زارعی، تصادفی رسید به دستم. شناسنامه اش از این جدیداست ولی هنوزم اسم فرزانه بهادری به عنوان همسر در صفحه دوم ثبت شده است. دو تا هم بچه، یکی دختر یکی پسر، آدرس خونشون بالای شهر تهرانه، با خودم میگم: هیچکدوم از اینا ملاک نیست، شاید مریضی، گیری گرفتاری....
وقتی میبنمش، آخرین امیدهام برای پیدا کردن رگه هایی از بدبختی تو وجودش، خشکیده میشه.
در طی این هشت سال، هیچ تغییری نکرده، شاد و خوشحال تر و جوون تر هم شده. کاملاً خوشبخته. اینو از برق چشماش میشه فهمید. با خوشرویی باهام حال احوال میکنه و عجبا که با اینکه تنهاست و کسی دور و برمون نیست، از حال و روز شبنم هیچی نمیپرسه.
شبنمی که هشت سال پیش درست چند ماه بعد از اون روزی که تو بغلم هق هق می کرد، واسه عروسیش دعوت شدم و دیگه ندیدمش تا الان.
مامان میگه یکبار مامانشو تو خیابون دیده که گفته شبنم طلاق گرفته و از افسردگی شدید، خونه نشین شده.
خدایا مصب این دنیا تو که نه.... اون دنیاتو شُکر
* تیتال: همون معنی ترفند و کلک و چاره رو میده.
توضیح نوشت: همه اسامی غیر واقعی است.
امروز روز خونه تکونیه
یه عالمه پست خاک گرفته شده منتشر میشه.
بعداً نوشت: هوووووف یه عالمه هم نظر بود که جواب دادم....
خدا بهم قوت 
خدایی یعنی من دیگه کاری ندارم رفیق، امشب حاجتمو گرفتی که گرفتی، نگرفتی، فقط یه فردا رو وقت داری که بگیری [نیشخند]
ببخشید، شرمنده، از بابت شوخی گفتم، وگرنه که ما این مدت جز زحمت چیز دیگه ای واست نداشتیم، اما خداییش مهربونی رو در حقم کامل کن و امشب، که سالگرد اولین شبیه که مولامون چشم به دنیا باز کرده، از اون طرفم شب میلاد چشم و چراغ و پناه حرمش عباسه [گریه] شمام که مجاور پاره تن رسولی، آخه دیگه چی بگم؟ حالا که بساط عاشقی اینجوره مهیاست، نفس گرمی هم خرج این خواهر به اضطرار افتاده ات کن، باشه که به حق حقانیت این قوم و کرم خدای کریمشون، اول گره غیبت اماممون، بعد گره افتاده تو کار مسلمین و شیعیان و همه گرفتارانِ رو آورده به درگاهش، بعد گرفتاری خودت و آخر سر گره کار منِ حقیر، به خیر و خوشی باز و فرجی برای همه مون حاصل بشه.
ای خدایی که میگی تو هر جمع دو نفره ای من سومیشم، الهی آمین
واقعا به الدنیا سجن... رسیدم
یه روزایی به مامانم میگفتم: دلم میخواد این دیوارهای خونه رو فشار بدم تا یه کم عقبتر برن، حالا نه فقط همون خونه ای که دیگه مال من نیست که همه دنیا و حتی قفسه سینه خودمم تنگ شده و دلم میخواد با دست، عقبشون بزنم.
ولی به همه اینها شُکر، از ته قلبم شُکر، هرچند عین بچه نادونی که دوا ته حلقش ریختند، اخمام تو همه و مُفم آویزون، ولی این بچه خوب میدونه که خداوند، زوری زورکی داره چهره گنهکار و پرونده سیاهشو با این روزا پاک می کنه.
این سینه من، صندوقچه اسراره، کلاً یادم دادند همه حرفا رو نگم، بعدشم زمونه یادم داد که هرچی کمتر دردتو بدونند، زودتر به دوا میرسی
این خوشبینانه ترین نگاهیه که میتونم به یک ماه گذشته زندگیم داشته باشم ولی فراموش نخواهد شد رفیق، مثل حکاکی روی سنگ، روی روح و ذهنم میمونه تا ابد، شاید آب حیات ساقی کوثر، اثرش رو بشوره از روحم که مطمئناً تو بهشت خدا هم با یادآوریش عذاب خواهم کشید.
پ ن: خدایا اول شکر، و لک الحمد و لک الشکر
پ ن2: مضطر، عین اون روزهای من کم نیست، تو که خدای همه بنده هایی، دست همشونو بگیر و هدایت و نجاتشون ببخش یا غیاث المستغیثین
پ ن 3: رفیق اون روزهای منم دریاب. سنگ صبوری اون روزهاش در حقمو، خودت جبران کن.
الهی آمین
از جمله پستهای قبلاً نوشته شده، الان منتشر شده
نه که در واقعیت خیلیییییییی! ذهن آروم و بی دغدغه و دنیای بی تنش و درگیری ای دارم! دو شبه که تو خوابم می بینم یه نانجیبی رو کشتم و تو بیدادگاه ها در حال محاکمه شدنم! 
شبیه افسانه نوروزی کلیک، یادتون هست؟
یه عجقم نداریم که بیاد بگه: جیی گر! اونی که کُشتی منم! 
وقتی زن باشی
یه شاخه پیچکی
یه بوته یاس
صبور و مقاوم
خوشبو و سرزنده
اما تا وقتی که دیوار پشتت محکمه
بدی روزگار ما اینه که دیگه مردی نیست، تا دیوار زندگیت باشه
همه پسرها خودشون دنبال اینن که بهت تکیه کنند.
