می خواستم امسال، کل ماه مبارک رو روزه باشم
همه چی خوب پیش می رفت تا روز آخر...
من خواستم اما تو نخواستی
ای که همه چیز به ید قدرت توست
و خواست من چه جای عرض داشت در مقابل خواست تو
پس با درد! سر تسلیم فرود آوردم
و از تحصن در دار تسبیحت، سجده وار به حیاط حمدت آمدم
که من شاگرد کلاس آن اربابیم که فرمود:
اللهم رضا برضائک و تسلیما لاوامرک لا معبود سواک یا غیاث المستغیثین
باور کن سیاه نمی بینم...
یعنی ته مَه های این همه سیاهی،
اقلاً یه ستاره امید کور سو میزنه
اللهم عجل لِنجمی الفرج
داشتم دنبال عکس دُلمه هام میگشتم، برخوردم به این
یادش به خیر
یه زمانی یکی اینقدر مهربون بود که وقتی میدید گرفته ای
کارتشو پرت می کرد طرفت میگفت:
بیا برو خرید.. حالت بهتر شِه...
حالا البته شما خیلی باور نکن که همچین کسی وجود خارجی داشته باشه
تنها حُسن اداره، برگ مو هاش بود
که اونم امسال پاتک زدند، پرید!
یعنی فِکر کن طرف چقدر زرنگتر از ما بوده
البته شایدم ما زیادی گیج بودیم امسال
خدایی تو بگو، با این اوضا احوال، حواسیم واسه آدم میمونه؟
آره دیگه..
اگه برات مهم بود که یادت نمی رفت!
الان تو گوشم این پیچیده
خیلی بَده آدم تو عنفوان جوانی آلزایمر بگیره
بدیش اینه که کسی باورش نمیشه تو واقعاً فراموش کردی
میگن سهل انگاری...
نخواستی کار کنی...
بد ذات شدی!
خُدااااااااا یکی بفرست واسم پایان نامه بنویسه لُطفا
