طعم گس یک بعدازظهر بارونی پاییز

ببین حتی باغبان پژی هم، وقتی برایم خرمالو میچید، تو را در کنار من حساب کرد.

تا این نارسها برسند، بیا

منوچم دوماد شد!

دیروز صبح که رفتم ته مونده سفره رو برای اردکا و منوچ بریزم (سفره صبحانه زیارت عاشورا) دیدم یه گربه ناز کوچولوی خوشگل، میومیو می کنه.

از هم اتاقی پرسیدم: کیه؟

گفت: زن منوچ

تو دلم گفتم: حیف نی؟ ب این خوشگلی و جوونی بشه زن اون منوچ خل وضع سیاه و زشت و ناقص!

بعد یاد خیلیا افتادم که هیچ تناسب ظاهری و باطنی با هم ندارند و زوج هَمَند!

حالا که اونا میتونن با همه زشتی و خل وضعی و سیاه سوختگیت، یکی عین حوری بهشتی داشته باشن، چرا منوچ نتونه!

جواب خودمو دادم که: وقتی پای عشق وسط باشه، هیچی حیف و میل نیست...

میدونم که چِرت گفتم...

جواب اصلی همون پیشونی منو کجا میشونیه!

موشها برای ری...ن و مُردن به اتاق ما می آیند

از صبح یه بوی گند تیزی از تو یکی از کمدها به مشام میرسید

تا کم کم کل اتاقو به تسخیر خودش درآورد

خدماتی رو گفتیم بیاد... تا دیروز که صبح به صبح فضله ها شو از زیر میز جمع می کردیم، حالا هم جنازه متعفنشو

نمی دونم چرا همیشه زیر میز هم اتاقی کار خرابی می کرد

ولی واسه مُردن اومد طرفای من

موش نوشت: از یکی از جونورایی که هیچوقت خوشم نیومد، همین موشه، هرچند موشهای سفید صحرایی کویر شهداد، یجورایی استثناء بودند.

بهشون کشک بادمجون دادیم خوردند!

و البته این گوگولیا

اینم که قد هیکلش زاییده

راستی میدونستید "موش" صفتیه که به انگلیسا و یهودیا میدن؟!

حلوای یک عقد دائم انقضا دار

پسرک چندسالی است کارمند ما شده، ریزه میزه و سبزه است. قبل محرم با یکی از دخترهای دانشجو، عقد کرد.

امروز اومده اتاقمون بابت پیگیری پاداش ازدواجش.

بهش میگیم: پَ کو شیرنیت؟

میگه: یه سری آوردم، ولی همه زدن تو پوزمون گفتند محرمه.

گفتیم: ما نمیگیم... یواشکی میخوریم دعاتم میکنیم!

هم اتاقی اضافه میکنه: چون محرمه، میتونی جای شیرینی، حلوا هم بیاری.

میگم: آره اتفاقاً حلوا بیشترم دوس داریم.

میخنده میگه: باشه... دارم میرم تبریز... حلواهای اونجا معروفه، براتون میارم.

وقتی میره ننه وار دعاش میکنم: انشاءالله خوشبخت بشن.

هم اتاقی میگه: آره ایشالا... هرچند من به عاقبت هیچ ازدواجی خوش بین نیستم.

جواب میدم: آره... واسه طولانی مدت که نمیشه روش حساب کرد، ولی یه چند سالی جواب میده!

میخنده میگه: آره در حد یکی دو سال جواب میده.

ب ت: ترس بزرگم از همین تاریخ انقضائه ....

ولش کن اصن.. اصل حالت چطوره؟

می نویسم تا نمیرم

امروز یکی از دانشجوها اومد اتاقم... سبحان الله حضرت خالق! خیلی خوشگله

صورت زیبا و قامت رعنا و صدای خوش و رفتاری در منتهای آرامش و متانت

همه اینها نشونه های اون جوون شیرازیه که امروز اومد اتاقم

 

فکر کنم حافظ عزیز این بیت رو در وصف حال یکی از اجدادش سروده:

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

 

خدایا بعضیا رو آفریدی... بعضیا رو.... بعضیا رو خیلی خیلی خیلی آفریدی...

نگاهم قفل شد رو کارت ملیش

شماره شناسنامه نداره

متولد دو دهه بعد از دهه منه!

با اینکه تفاوت سالهای تولدمون، 20 نیست، ولی میتونستم جای مادرش باشم...

یادم میوفته به اون حرف جناب خان که میگفت: اگه اونوقتی که رفتم خواستگاری احلام، اونو به من داده بودند، الان بچه ام از دانشگاه آزاد دکتری گرفته بود.

دانشجوی ارشده...

در این جایی که آزاد! نیست...

 

دعا نوشت (آیکن ننه هایی که دست به آسمون بلند کردند): خدا برای پدر و مادرش ببخشه و الهی عمری در عزت و سلامتی، بالیدنش رو ببیند.

تلنگری به یک روضه: یا علی اکبر امام حسین...

غرغر زبان و شکم

به هم اتاقی میگم: من تنها مشکلی که با روزه داری این ایام دارم، تشنگیشه و البته گرسنگیش! و صد البته کمبود خواااااب!!!

 

از مسئولین خواهشمندم ساعات کار اداری و فاصله بین سحر تا افطار رو زیاد کنند، بلکه ما هم به خیل شهداء بپیوندیم.

 

خداجون اخم نکن دیگه، یه کم غرغر کردیم سبک شیم، وگرنه ما که نوکر (کنیز!) خودت و ماه مبارکتم هستیم.

 

 

دوستان توجه دارند که ما غرق شده در کاریم... ممنون که هستید با اینکه ما نیستیم. سر سفره های عبادت و عاشقی با حضرت حق، خیلی التماس دعا.

مَنوچ! متهم اصلی ماجرا

دوستانی که آشنایی قبلی دارند می دونند که من چقدر به رئیسم علاقه (در حد غش و ضعف و خودزنی حتی) دارم و چه رابطه عمیـــــــــــــق و گرمی (در حد خین و خین ریزی) بینمون حاکمه. (پستهای آخر خونه بلاگفامو بخونین، البته اگه رمز داشته باشید، خودتون قضیه دستتون میاد)

می گفتیم.. این اداره ما که اسمش پژیه، یه پزشکی داره که از دوستان و همکاران بسیار خوب ماست و گهگاهی از طریق اتوماسیون اداری، یک سری هشدارها و مطالب مفید در زمینه سلامت و بهداشت برامون می فرسته.

امروز سیستمو که باز کردم دیدم یه مطلب نوشته با این مضمون:

عفونت انگلی توکسوپلاسما که منشا اصلی انتقال آن گربه سانان هستند با ورود به بافت مغز، ریسک ابتلا به بیماری اسکیزوفرنی (Schizophrenia) را افزایش می دهد.

عَد تا مطلبشو خوندم از جلو در اتاقمون رد شد و باهم چاق سلامتی کردیم. بهش میگم: خب دکتر... حالا دیگه باس چارچشمی مواظب رئیس باشیم تا منوچ از در اتاقش رد نشه..

میگه: نه بابا، فایده نداره، من هشدار درمورد خطر ابتلا ندادم که.. رئیس خودش اسکیزوفرن هست! علت بیماریشونو که همون منوچ باشه، کشف کردم.

دوتایی میخندیم به ریش نداشته رئیسِ نفله و عفونتهای منوچ و دلمون کمی خنک میشه...

 

منوچ کی بید؟ نوشت: به گربه سیاه و زشت و خل وضع پژی، که هم اتاقی اسم منوچ روش گذاشته، منوچ گویند! بعله... نمی دونستی بدون.

 

 

هشدار جدی به منوچ نوشت: میری اتاق رئیس میو میکنی و برمیگردی، دستاتو (تو حوض پر از ماهی پژی** یک هیچ به نفع منوچ) بشور تا مرض! نگیری، آفرین پسر خوب.

صاحب بیان اسمش چیه؟

مدتیه درگیر پروژه ساماندهی و بایگانی مجدد پرونده های بمب زده و ویران شده اداره ام. این وسط گاهی ذهنم درگیر تجزیه و تحلیل شرایط اقتصادی اجتماعی پرسنل در دوره های مختلف زمانی میشه. مثلاً بیشتر مکاتبات ده سال گذشته کارمندا، مربوط به معرفی یا ضمانت وامهای بانکیه. اما تو سالهای 60 تا 70، یک سری مکاتب جالبی هم تو پرونده ها هست. معرفی نامه هایی به مدارس، آموزشگاه ها، هتلها، دفاتر هواپیمایی و ... برای گرفتن تخفیف ویژه کارمندی!

این میشه که غبطه میخورم به اون روزایی که مستخدمین دولت، اینقدر ارج و قرب داشتند و برای سفر خارج از کشورشون، بلیت 40% تخفیف می گرفتند..

حالا اینا رو گفتم تا برسیم به اینجا که چند روزه درخواست مهاجرت از بلاگفا رو به مدیرت محترم بیان تقدیم کردم ولی هنوز هیچ کاری انجام نشده که نشده..

خواستم اگه هنوز مستخدمین دولت، یه جو عزت و آبرو نزد این عزیزان دارند، یه معرفی نامه ای چیزی از اداره بیاریم و درخواستمونو کمی جلو بندازند. دلمون برای نوشته های صد من یه مرغ! و نظرات شیرین تر از جان دوستانمان تنگ شده...

آخ گفتی دلتنگی دوستان و کردی هلاکم

 

 

خداوکیلی نوشت: دروغ چرا.. تا قبر یک نفس و کمتر از آن حتی.. زیادی با اینجا حال نمی کنم، کاشکی صابخونه قبلی، یه کم دست بجنبونه... بابا علی جون گفتند شیرازیا اینجور و اونجور، ولی نه تا این حد که یه ماهه ما علاف بیابوناییم... والّا

 

عاقبت خاک گل بساز بفروشان خواهیم شد..

داشتم پرونده های پرسنلی رو سر و سامون می دادم که رسیدم به بایگانی ده بیست سال پیش.. تو اکثر اسناد، ردپایی از آقای د-ق، مسئول اون وقتهای کارگزینی وجود داشت.

یادم افتاد به شیش هفت سال پیش که تازه اومده بودم پژی و روی بورد، اعلامیه شو زده بودند...

هیع.. خدا بیامرزدش با اینکه هیچوقت ندیدم و نشناختمش..

با خودم میگم: یه روزی، یه کسی، که هیچوقت ندید و نشناختم، پشت همین میز کارگزینی میشینه و ردپا و پاراف و دستخط و امضاهای منو تو اسناد می بینه و میگه: هیع... خدا بیامرزدش... عجب با سلیقه و مرتب بوده

 

میرسم به برگه ای که مزینه به لکه های زرد و قهوه ای چای یا قهوه... برگه رو بیرون میارم و به حاجی نشونش میدم. میگه: کار خانوم ف-میمه، نکه چشمش نمی دید، مرتب میزشو با چایی خیس میکرد.

 

یادم میاد که خانم ف-میم، هنوز خدا بیامرز نشده.. لبخند می زنم و زودی لیوان دمنوشِ آویشنم رو از رو میز برمیدارم  تا گند نزنه به خدابیامرزیِ سالهای بعدمون..